Brak produktów w koszyku.
W pierwszej części zajęliśmy się przyczynami i objawami agresji u dzieci – jeśli przeoczyłaś/eś, to pierwszą część znajdziesz TUTAJ. W tym artykule poznasz techniki radzenia sobie z agresją u dzieci.
W Pozytywnej Dyscyplinie doskonale wiemy, że dziecko zachowuje się źle, kiedy czuje się źle. Również agresja jest pewnym „objawem” tego, że dziecko czuje się gorzej.
Złe zachowanie dziecka to wierzchołek góry lodowej. Pod spodem znajdują się różne przyczyny tego zachowania. Jeśli chcesz trwale wesprzeć swoje dziecko, zmieniając jego zachowanie, musisz zająć się tym, co jest przyczyną.
Niepożądane zachowanie jest rozwiązaniem problemu, którego nie widzimy. Pyskowanie, może być sposobem na poradzenie sobie z porażkami szkolnymi, lub mobbingiem. Może być też sygnałem wyzwań rozwojowych, z którymi Twoje dziecko sobie nie radzi i/lub brakiem umiejętności radzenia z emocjami.
Odpowiedzialny i świadomy rodzic zajmuje się całością problemu, a nie tylko wierzchołkiem.
Kilka możliwych przyczyn agresji u dzieci i polecanych rozwiązań:
Jakie narzędzia Pozytywnej Dyscypliny możesz wykorzystać?
Zanim zaczniesz swój wykład o tym, że nie można się tak zachowywać, postaraj się lepiej zrozumieć sytuację dziecka i do niego dotrzeć.
Będziesz skuteczniejsza/y, gdy najpierw się uspokoisz i uświadomisz sobie własne uczucia. Powiedz sobie w myślach: „Tak, czuje się wściekła, ponieważ syn zniszczył mój wazon”. Daj sobie chwilę, to już nie zmieni sytuacji, a Tobie i dziecku da chwilę na ochłonięcie.
Jeśli naprawdę chcesz dotrzeć do dziecka i spowodować, by nauczyło się czegoś konstruktywnego z tej sytuacji, musisz zachować spokój.
Możesz wykorzystać poniższe 4 kroki do współpracy. Pierwsze dwa kroki są sposobem na odbudowanie komunikacji między Tobą a dzieckiem. Dzięki temu rośnie szansa na to, że Twoje dziecko naprawdę będzie chciało Cię wysłuchać i nawet naprawić szkodę.
Oczywiście możesz kazać mu to zrobić, ale wtedy nie pozyskujesz dziecka do współpracy.
Twoje dziecko będzie lepiej przestrzegało i rozumiało zasady obowiązujące w domu, jeśli będzie je współtworzyło. Możecie wspólnie, podczas spotkania rodzinnego stworzyć listę tego jak chcecie się czuć w domu i się do siebie odnosić, a czego nie wolno robić we wzajemnych relacjach.
Spotkania przeprowadzaj zawsze na spokojnie, zaczynając od rundy komplementów (takie zasady obowiązują podczas spotkań rodzinnych). To nie ma być show jednego aktora (Ciebie), Ty raczej się wygłupiaj i oddaj pałeczkę dzieciom.
Jeśli czujesz, że nie ma atmosfery do takiej rozmowy raczej opowiedz o tym co Cię martwi: „Ostatnio dużo na siebie krzyczymy. Chciałbym, żeby w naszym domu było mniej krzyków, a więcej uśmiechów. Liczę na Waszą pomoc, zawsze macie świetne pomysły”.
Śmiejcie się przy tym i bawcie, zapisujcie wszystkie pomysły i testujcie je przez krótki czas. Po kilku dniach możecie je ocenić, zmienić jeśli się nie sprawdzają i wymyślić nowe. Rozmawiamy ze sobą siedząc przy stole.
Kiedy dziecko ma wpływ na wymyślanie zasad, dużo chętniej pamięta o ich przestrzeganiu.
Jest wiele umiejętności, których trenowanie pomoże zachowywać się bardziej konstruktywnie.
SAMOREGULACJA I NAZYWANIE EMOCJI
Trenujcie z dzieckiem bardzo ważne umiejętności społeczne, takie jak nazywanie i rozpoznawanie emocji przez wspólne zabawy i rozmowy. Po co? Nazywanie swoich emocji sprawia, że łatwiej nam się kontrolować. Gdy jesteśmy wysłuchani, czujemy się ważni i traktowani z szacunkiem. I pamiętaj: nigdy nie karz siebie, ani dziecka za emocje. Złość, smutek, żal, są zawsze w porządku, pod warunkiem że są wyrażane z szacunkiem.
Jak tego nauczyć dzieci?
Gdy dziecko krzyczy, możesz zauważyć jego emocje mówiąc: „Widzę, że jesteś naprawdę zły, ponieważ…”. Jeśli zrobisz to spokojnie jest szansa na to, że Twoje dziecko następnym razem wybierze spokojne słowa, zamiast krzyków lub pięści.
Możecie wykorzystać grę EMO-MEMO, aby odgrywać scenki z wykorzystaniem kart z emocjami. Dziecko w ten sposób może pokazać, jakie emocje czuje w różnych sytuacjach, także tych związanych z agresją. Więcej nauczysz dziecko jeśli skupisz się na zabawie. To pomoże dziecku rozwijać jego empatię. Zamieniajcie się rolami. Mój dwulatek uwielbia zabawę w robienie min.
NAUKA ROZWIĄZYWANIA KONFLIKTÓW
Dziecko czasami po prostu nie wie, w jaki sposób zareagować na trudne sytuacje i konflikty, które spotykają je w szkole lub w domu. To, co nam, dorosłym, wydaje się oczywiste, dla dziecka może być zupełnie nowym doświadczeniem i potrzebuje naszego wsparcia w nauce rozwiązywania konfliktów. Wprowadzenie spotkań rodzinnych, burzy mózgów, pytanie dziecka o zdanie w różnych kwestiach będzie je wspierało w rozwinięciu tych umiejętności.
Dziecko, które zachowuje się źle, już czuje się źle. Reaguje tak, jak najlepiej potrafi w danym momencie.
Każdy człowiek chce czuć się ważny i przynależeć, dzieci również. Pokazując dziecku, że akceptujesz jego uczucia (nawet te trudne!) dajesz mu sygnał, że nadal jest dla Ciebie ważne. Oczywiście nie powinniśmy pochwalać używania agresji w stosunku do innych ludzi lub siebie, ale warto pamiętać, że agresja jest OBJAWEM.
Warto wspierać dziecko w rozwijaniu emocjonalnej samoświadomości. Co może być pomocne? Zauważanie i nazywanie emocji dziecka. Możecie to wprowadzić już nawet u maluszków! „Widzę, że denerwujesz się, bo Jaś przewrócił Twoją wieżę z klocków. Jest Ci smutno, bo długo ją budowałeś?” – w ten sposób okazujesz dziecku wsparcie emocjonalne, pomagasz mu rozpoznawać również te trudne emocje i pokazujesz, że je akceptujesz.
W kolejnej części tego cyklu dowiesz się, jak zadbać o współpracę między rodzicami, nauczycielami i innymi opiekunami, którzy również spędzają czas z Twoim dzieckiem i mają na nie wpływ.
