Fragment książki “Pozytywna Dyscyplina dla przedszkolaków” Jane Nelsen

Pozytywna dyscyplina sprawdza się w przypadku przedszkolaków (i wszystkich innych grup wiekowych), ponieważ jest czymś różnym od dyscypliny konwencjonalnej. Nie ma nic wspólnego z karą (a przecież w potocznym rozumieniu dyscyplina to często synonim kary), ma natomiast mnóstwo wspólnego z nauką wartościowych umiejętności życiowych i społecznych. Stosowanie dyscypliny w relacjach z małymi dziećmi polega w dużej mierze na
decydowaniu, co ty chcesz zrobić, a potem uprzejmym i stanowczym wprowadzaniu tej decyzji w życie, nie jest zaś oczekiwaniem, że dziecko radośnie zastosuje się do tej decyzji i będzie się „dobrze zachowywać”.
Im twoje dziecko będzie starsze i im więcej umiejętności będzie posiadać, tym częściej będziesz mógł je angażować w proces szukania i znajdowania rozwiązań oraz ustalania granic. W ten sposób będzie ćwiczyć umiejętność myślenia, wzmacniać pewność siebie oraz uczyć się wykorzystywać autonomię i władzę w użyteczny sposób, nie mówiąc już
o tym, że zwiększy się jego motywacja do wdrażania w życie rozwiązań i przestrzegania granic, które pomogło stworzyć. Zasady pozytywnej dyscypliny pomogą wam zbudować relację opartą na miłości oraz szacunku
i położyć solidne fundamenty pod długotrwały proces wspólnego rozwiązywania problemów.

A oto najważniejsze części składowe pozytywnej dyscypliny:

• Wzajemny szacunek. Rodzice wyrażają stanowczość, okazując szacunek sobie oraz wymogom sytuacji, a uprzejmość, szanując potrzeby dziecka.
• Rozumienie przekonania stojącego za zachowaniem. Za każdym ludzkim zachowaniem stoi jakiś cel. Będziesz skuteczniej wpływał na zachowanie swojego dziecka i zmieniał je, kiedy zrozumiesz motywację leżącą u jego podstaw. (Już od pierwszego dnia życia dzieci zaczynają formułować przekonania, które kształtują ich osobowość). Odnoszenie się do przekonań jest tak samo ważne, jeśli nie ważniejsze, jak odnoszenie się do samego zachowania.
• Skuteczna komunikacja. Rodzice i dzieci (nawet te najmłodsze) mogą nauczyć się dobrze słuchać i zwracać się do siebie nawzajem z szacunkiem, by prosić o to, czego potrzebują. Rodzice przekonają się, że dzieci „słyszą” lepiej, kiedy zaprasza się je do procesu wymyślania rozwiązań i aktywnego uczestnictwa, a nie tylko mówi im się, co mają robić. Nauczą się też, jak modelować ten rodzaj słuchania, którego oczekują od dzieci.
• Rozumienie świata dziecka. Dzieci przechodzą przez różne etapy rozwoju. Kiedy poznasz kolejne stadia rozwojowych wyzwań i weźmiesz pod uwagę inne czynniki, takie jak kolejność urodzenia, temperament oraz obecność lub brak umiejętności społecznych i emocjonalnych, łatwiej będzie ci rozumieć zachowanie dziecka. Poznanie jego świata pozwoli ci z kolei lepiej reagować na jego zachowanie.
• Dyscyplina, która uczy. Skuteczna dyscyplina uczy wartościowych umiejętności społecznych oraz życiowych i nie zawiera w sobie ani elementów pobłażliwości, ani kary.
• Koncentracja na rozwiązaniach zamiast na karze. Poczucie winy nigdy nie rozwiązuje żadnych problemów. Na początku to ty samodzielnie decydujesz, jakie będzie twoje podejście do problemów i wyzwań, ale wraz z upływem czasu nauczysz się współpracować ze swoim dzieckiem, by wspólnie z nim znajdować pomocne i pełne szacunku rozwiązania pojawiających się na waszej drodze wyzwań, bez względu na to, czy będzie to rozlany sok, czy marudzenie podczas kładzenia się spać.
• Zachęta. Zachęta to docenianie postępów i wysiłku, a nie tylko sukcesów. Dzięki niej dzieci rozwijają wiarę we własne siły i umiejętności.
• Dzieci zachowują się lepiej, kiedy czują się lepiej. Jakim cudem rodzice wpadli na ten szalony pomysł, że aby dzieci zachowywały się lepiej, najpierw należy sprawić, by doświadczyły wstydu, upokorzenia, a nawet bólu? Dzieci chętniej współpracują, uczą się nowych umiejętności i okazują ciepłe uczucia wtedy, kiedy ze strony dorosłych czują zachętę, wsparcie i miłość.